Ik weet niet meer precies hoe het qua personeelsbezetting allemaal verliep sinds de oprichting van dit meer dan originele ensemble -ik zag ze verschillende keren live aan het werk en er was wel vaker een voor mij nieuw gezicht te ontwaren op het podium, maar alleszins is het zo, dat de band er momenteel is met een plaat, waarop veel ruimte gemaakt wordt voor strijkers. Die zijn hier met z’n drieën en ze maken deel uit van wat stilaan het meest gevraagde ensemble van dit land moet zijn. Sun Sun Sun is de naam en, al staat de naam van de groep niet altijd in de kleine lettertjes vermeld, als je uitkijkt naar namen als Jeroen Baert, Seraphine Stragier en Karel Coninx, ben je al een eind op weg.

Om maar te zeggen dat Hijaz op zoek is gegaan naar mensen van zijn eigen niveau voor deze vijfde plaat. De klank van Hijaz is eigenlijk al een tijdje een vast gegeven -en dat bedoel ik als compliment, in die zin dat de band al heel snel een eigen taal had gevonden en die alleen maar blijft uitdiepen. De heren zijn allemaal rijkelijk geschoold en dito getalenteerd en het uitgangspunt van hun multicultureel ensemble was al lang de dialoog tussen Oost en West, tussen de Oud van Moufadhel Adhoum en de piano van Niko Deman. De Arabische toonladder wordt bij Hijaz ingezet om ruimte te maken voor wat ze -zo denk ik toch- het liefste spelen: geïmproviseerde jazz? Dat betekent dat je Oosterse melodieën voorgeschoteld krijgt, die doorweven zijn met bij momenten erg gecompliceerde ritmes -drummer Chryster Aerts en bassist Ben Faes zijn kennelijk allerminst voor één gat te vangen- waar doorheen de pianolijnen steevast in duel en in duet gaan met de Oud en op die manier een muzieksoort genereren, die ik alleen maar als “Olympisch warm” kan omschrijven.

Op deze plaat dus, wordt dat allemaal nog een trapje hoger getild, doordat ook de strijkploeg weet wat improviseren is en zich overduidelijk thuis voelt binnen de nauwelijks te bespeuren grenzen van wat Hijaz brengt. Het bijzondere aan de tracks van deze plaat is, dat ze uit vier verschillende pennen/breinen werden geknepen. Bij veel orkesten zou dat tot een gebrek aan samenhang leiden, maar bij Hijaz wordt het het tegenovergestelde: deze muzikanten voelen elkaar zodanig vlekkeloos en blindelings aan, dat ze elk sukt weten te vertalen naar de Hijaz-taal. Dat wordt je al bij de eerste beluistering duidelijk, wanneer je de verwantschap opmerkt tussen opener “Tideland’ -van de -hand van Deman en Adhoum- en afsluiter “Sun of No Sun” dat doorAerts gecomponeerd werd, maar dit zijn duidelijk zusjes uit hetzelfde gezin.

De viool, cello en altviool worden werkelijk naadloos en perfect in de nummers geïntegreerd, met als resultaat een bij momenten adembenemende luisterervaring: hier gaan muzikanten echt met elkaar in dialoog, er wordt muzikaal “gesproken” en, waar je bij andere impro-muziek wel eens moet slikken en wringen, glijden de ruim vijftig minuten van deze plaat haast achteloos voorbij, al stelde ik bij herhaling vas-t dat ik keer op keer weer intens ging luisteren en vergat verder te tikken. Met dat uittikken begon ik âs bij de zesde draaibeurt van de plaat en ik kan er niet omheen: dit is simpelweg een absolute topplaat.Hor virtuoos de muzikanten ook kunnen spelen, ze mijden angstvallig elke moeilijkdoenerij en stellen zich volledig ten dienste van de melodie en die blijkt al wel eens over het muurtje te kunnen kijken: “Drunken Greek” balanceert tussen Balkan, Klezmer en “onze” blues -ik kon niet anders dan aan Wannes denken- en “Radio Tunis” wordt, ondanks het wat onheilspellende en donkere begin, een feest voor het oor, dankzij de Oud-melodie, die belachelijk vanzelfsprekend klinkt, maar dat eigenlijk niet is.

Ik zou het ook nog over “Djerba” of over het filmische “Georgina” kunnen hebben, maar dat ga ik niet doen: u moet zelf maar gaan luisteren. Ik bedoel echt “U moét”, want ik maak me sterk dat er in dit landje dit jaar weinig betere platen gemaakt zullen worden dan deze “+ strings”. Heerlijk spul, dat, zoals het hoort, redelijk verslavend werkt !

(Dani Heyvaert)